Οι νευροεπιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Georgetown Medical Center και στο Γερμανικό Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου λένε ότι έχουν αποκαλύψει την ασθένεια του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τις εμβοές και για το χρόνιο πόνο – τις άβολες, κάποιες φορές αγωνιώδεις αισθήσεις που επιμένουν για καιρό μετά από μια αρχική βλάβη.
Στο τεύχος Οκτωβρίου του Trends in Cognitive Sciences, οι ερευνητές λένε ότι ο εντοπισμός του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη αποτελεσματικών θεραπειών για τις διαταραχές αυτές, που πλήττουν εκατομμύρια ανθρώπους. Καμία δεν υπάρχει τώρα.
Οι επιστήμονες περιγράφουν πώς οι νευρικοί μηχανισμοί που κανονικά μπλοκάρουν ή ελέγχουν τα σήματα του θορύβου και του πόνου μπορεί να γίνουν δυσλειτουργικοί, οδηγώντας σε μια χρόνια αντίληψη αυτών των αισθήσεων. Επισήμαναν τη ροή αυτών των σημάτων δια μέσου του εγκεφάλου και έδειξαν σε ποια σημεία «αυτόματοι διακόπτες” θα έπρεπε να λειτουργούν – αλλά δεν λειτουργούν.
Και στις δύο διαταραχές, ο εγκέφαλος έχει αναδιοργανωθεί αποκρινόμενος σε μία βλάβη στην ίδια του την αισθητήρια συσκευή, λέει ο Josef Rauschecker, PhD, DSC, διευθυντής του Εργαστηρίου Ολοκληρωμένης Νευροεπιστήμης και Νόησης στο GUMC. Εμβοές μπορεί να υπάρξουν μετά από βλάβη των αυτιών λόγω κάποιου δυνατού θορύβου, αλλά ακόμα και αφού ο εγκέφαλος έχει αναδιοργανωθεί, συνεχίζει να «ακούει» ένα διαρκές βουητό. Ο χρόνιος πόνος μπορεί να προκύψει από έναν τραυματισμό, που συχνά έχει επουλωθεί στο εξωτερικό, αλλά παραμένει στο εσωτερικό του εγκεφάλου.
“Μερικοί άνθρωποι τις αποκαλούν αισθήσεις φάντασμα, αλλά είναι αληθινές, παράγονται από έναν εγκέφαλο που συνεχίζει να« αισθάνεται »την αρχική βλάβη, διότι δε μπορεί να μειώσει αρκετά τις αισθήσεις», λέει. “Και οι δύο συνθήκες είναι εξαιρετικά κοινές, αλλά ακόμη καμία θεραπεία δεν έχει φτάσει στη ρίζα αυτών των διαταραχών.
Περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για αυτές τις περιπλανώμενες αισθήσεις είναι οι επικλινείς πυρήνες, το κέντρο ανταμοιβής και εκμάθησης, και αρκετές περιοχές που εξυπηρετούν «εκτελεστικούς» ή διοικητικούς ρόλους -ο μεσοκοιλιακός προμετωπιαίος φλοιός (VNPFC) και ο πρόσθιος φλοιός του προσαγωγίου.
Όλες αυτές οι περιοχές είναι επίσης σημαντικές για την αξιολόγηση και τη διαμόρφωση συναισθηματικών εμπειριών, λέει ο Rauschecker. «Αυτές οι περιοχές λειτουργούν ως ένα κεντρικό σύστημα διαφύλαξης της εισόδου για τις αισθήσεις αντιλήψεως, το οποίο αξιολογεί τη συναισθηματική έννοια του αισθητήριου ερεθίσματος – είτε αυτό παράγεται εξωτερικά ή εσωτερικά – και ρυθμίζει τη ροή των πληροφοριών στον εγκέφαλο. Οι εμβοές και ο χρόνιος πόνος συμβαίνουν όταν αυτό το σύστημα βρίσκεται σε κίνδυνο.”.
Άλλα ζητήματα προκύπτουν συχνά προσκολλημένα με τις εμβοές ή / και με το χρόνιο πόνο, όπως η κατάθλιψη και το άγχος, τα οποία επίσης διαμορφώνονται από τον επικλινή πυρήνα, ‘όπως αναφέρει. Το ανεξέλεγκτο ή το μακροχρόνιο στρες είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η πλαστικότητα του εγκεφάλου που παράγει μερικές από αυτές τις αλλαγές παρέχει την ελπίδα ότι αυτός ο ρόλος φύλακα εισόδου μπορεί να αποκατασταθεί, λέει ο Rauschecker. Επειδή τα συστήματα αυτά βασίζονται στη μετάδοση της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης μεταξύ των νευρώνων, φάρμακα που ρυθμίζουν τη ντοπαμίνη μπορεί να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της αισθητήριας διαλογής, λέει.
“Η καλύτερη κατανόηση θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε τυποποιημένη εκτίμηση του κινδύνου των ατόμων να αναπτύξουν χρόνιες εμβοές και χρόνιο πόνο, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να επιτρέψει μια νωρίτερη και πιο στοχευμένη θεραπεία», προσθέτει ο Markus Ploner, MD, PhD, νευρολόγος σύμβουλος και Καθηγητής του Heisenberg στην Έρευνα του Ανθρώπινου Πόνου στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου (TUM).
Πηγή: Georgetown University Medical Center
