Αν κάνω τη δουλειά μου σωστά, αυτό το άρθρο μπορεί και να αλλάξει τη ζωή σας. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μπορεί να αλλάξει τις ζωές αυτών που αγαπάτε.

Πρώτα όμως, θα μιλήσω για τα γυαλιά του Elton John. Ήταν η πρώτη μου συναυλία, το 1972 στη Φιλαδέλφεια. Ο Elton άνοιξε με το τραγούδι “Tiny Dancer” στο πιάνο, ενώ αργότερα, κατά τη διάρκεια του “I Think I’m Going to Kill Myself”, ένας χαρακτήρας ονόματι Legs Larry Smith βγήκε στη σκηνή και χόρεψε κλακέτες.

Κανένα από αυτά όμως δεν μου χαράχτηκε στη μνήμη. Αυτό που θυμάμαι ακόμη έντονα, τόσα χρόνια μετά, είναι τα στυλάτα γυαλιά του. Οι προβολείς της σκηνής λαμπύριζαν πάνω στους σκελετούς των γυαλιών του.

Τότε φορούσα κι εγώ γυαλιά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ ως fashion statement. Τα θεωρούσα απλά ως κάτι δεδομένο.

Στην πραγματικότητα όμως, τα γυαλιά ήταν και παραμένουν fashion statement. Τα γυαλιά οράσεως διαμορφώνουν το στυλ ορισμένων ανθρώπων. Στα 20 μου ήξερα μια κοπέλα με άψογη όραση που είχε αγοράσει ζευγάρι γυαλιά με απλούς φακούς. «Είναι για να φαίνομαι πιο όμορφη όταν τα βγάζω» μου είχε εξηγήσει.

Και αναρωτιέμαι, γιατί πράγματα που μας βοηθάνε στην όραση κατηγοριοποιούνται ως μόδα, ενώ συσκευές που μας βοηθάνε με την ακοή κατηγοριοποιούνται ως ντροπιαστικά και ξενέρωτα; Γιατί το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να μας κάνει κανείς για τα ακουστικά βαηρκοΐας μας να είναι «Ούτε που φαίνονται!»;

Η βαρηκοΐα είναι ενδημική και όχι μόνο για τους ηλικιωμένους. Σχεδόν ένας στους τέσσερις Αμερικανούς, ηλικίας 20 έως 69 που νομίζουν ότι έχουν καλή ακοή, στην πραγματικότητα έχουν κάποια βλάβη στην ακοή τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται στα πενήντα τους, 4,5 εκατομμύρια έχουν απώλεια ακοής. Πόσοι φοράνε συσκευές που θα τους βοηθούσαν να ακούνε καλύτερα; Λιγότεροι από 5%!

Η χρήση ακουστικών βαρηκοΐας μπορεί να σας αλλάξει τη ζωή, για να μην αναφέρουμε τις ζωές των αγαπημένων σας ανθρώπων, των οποίων τις φωνές δεν μπορούσατε να ακούτε. Αλλά οι περισσότεροι δεν ζητούν βοήθεια. Είτε γιατί η επιδότηση των ασφαλιστικών ταμείων δεν τους αρκεί, είτε γιατί δεν γνωρίζουν που ή πώς να εξετάσουν την ακοή τους, είτε γιατί φοβούνται τι θα σκεφτούν οι υπόλοιποι, είτε γιατί η απώλεια ακοής είναι ξενέρωτη.

Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η ενημέρωση. Ακόμη και όσοι γνωρίζουν ότι είναι επικίνδυνο για την όρασή τους π.χ. να κοιτάξουν προς την κατεύθυνση του ήλιου όταν έχει έκλειψη, δεν έχουν δεύτερες σκέψεις όταν βάζουν τα ακουστικά μουσικής στα αυτιά τους και ρυθμίζουν την ένταση στο μέγιστο.

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνετε, είναι να εξετάσετε την ακοή σας. Αυτό είναι βοηθητικό, ακόμη κι αν δεν πιστεύετε ότι έχετε απώλεια ακοής, ώστε να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης. Υπάρχουν διάφορα τεστ ακοής στο διαδίκτυο (https://akouson.gr/test-akois/) τα οποία δεν δίνουν όσο αξιόπιστα αποτελέσματα δίνει και η εξέταση από έναν γιατρό, είναι όμως μια αρχή.

Περίπου το 90% των περιπτώσεων απώλειας ακοής είναι νευροαισθητήρια βαρηκοΐα, η οποία οφείλεται συνήθως σε βλάβη των τριχοειδών κυττάρων του έσω ωτός. Συχνά η βλάβη αυτή προκύπτει από έκθεση σε δυνατό θόρυβο, όπως μια συναυλία. Αυτός είναι και ο τύπος βαρηκοΐας από τον οποίο πάσχω εγώ. Η αδυναμία μου να ακούσω ήχους υψηλών συχνοτήτων σημαίνει πως η προσπάθειά μου να καταλάβω μια συζήτηση που πραγματοποιείται σε ένα γεμάτο εστιατόριο, αποτελεί για μένα πρόκληση.

Η νέα τεχνολογία επιτρέπει στους χρήστες να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στον άνθρωπο μιλάει μπροστά τους, ενώ ταυτόχρονα τους απομονώνει από τους γύρω θορύβους. Μπορείτε να ελέγξετε πόσο θα ακούτε τους ήχους του περιβάλλοντος σας ή να απομονωθείτε, χρησιμοποιώντας μια δωρεάν εφαρμογή στο κινητό σας. Και δείχνει ωραίο! Πρόσφατα φορούσα ακουστικό βαρηκοΐας σε ένα πάρτυ και είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που άκουγα καθαρά ό,τι έλεγε ο καθένας. Άλλαξε τελείως τον τρόπο που βίωνα τον κόσμο.

Όταν πρωτοέμαθα ότι είχα σοβαρή βαρηκοΐα (παίζοντας όλη μου τη ζωή σε μουσικά συγκροτήματα), τηλεφώνησα στη γυναίκα μου για να της πω τη διάγνωση και ξεκίνησα να κλαίω. «Συγνώμη που πρέπει να είσαι παντρεμένη με κάποια σαν εμένα» της είπα κλαίγοντας.

Η γυναίκα μου γέλασε και μου απάντησε «Αλήθεια θεωρείς ότι θα σε άφηνα επειδή φοράς ακουστικά βαρηκοΐας;»
Και η αλήθεια είναι πως λιγάκι το πίστευα. Γιατί νόμιζα ότι θα με έκαναν να φαίνομαι γριά και ανεπιθύμητη. Γιατί για κάποιο λόγο είχα ξεχάσει πως υπάρχουν άλλοι πόσοι σαν εμένα.

Πάντα λάτρευα το τραγούδι με το οποίο ο Elton ξεκίνησε σε εκείνη τη συναυλία. Έχω μια φίλη η οποία το λατρεύει επίσης, αν και μία φορά που το ακούγαμε στο ραδιόφωνο με ρώτησε «γιατί τραγουδάει Hold me closer Tony Danza;»

«Λέει Tiny Dancer» της εξήγησα «Όχι Tony Danza. Tiny Dancer»

«Ναι Jenny, το ξέρω» είπε «Λες να ήμουν στα αλήθεια κουφή;»

Ήταν ένα αστείο φυσικά και γέλασε. Σαν να ήταν αστεία η ιδέα. Λες και η ακοή μας ήταν ένα δώρο που δε θα μπορούσαμε ποτέ να χάσουμε.

Η Jennifer Finney Boylan, είναι αρθρογράφος, καθηγήτρια Αγγλικών στο Barnard College και συγγραφέας του βιβλίου “Long Black Veil”.

Το παραπάνω άρθρο είναι ελεύθερη μετάφραση του άρθρου της στους New York Times.